Een activiteit voor échte doorzetters, want we verzamelden al om 04.00 uur in Heiloo. Jazeker, in het pikkedonker! Met z’n 18-en liepen we vervolgens – als echte pelgrims – het Binderpad, een deel van het Monnikenpad, door duinen en polders, en langs historische plekken. Onderweg zagen we het licht worden en we spotten konijnen, een vos en een Hooglander met werkelijk reusachtige hoorns, en het concert van de vogels was indrukwekkend! Op de eerste helft van de route ontmoetten we broeder Benignus (alias John). Hij vertelde over St. Adelbert en samen liepen we in stilte (want dat was broeder Benignus zo gewend!) door de duinen naar de Adelbertusakker. Daar vertelde hij over het graf van St. Adelbert en de heilige bron die daar spontaan ontsprongen is. We hebben dat heilige water natuurlijk wel even geproefd (het smaakte een beetje naar ijzer) en we hebben een kaarsje opgestoken bij het kleine kapelletje. Om 06.45 uur werden we door broeder Steve ontvangen om de Lauden (het ochtendgebed) bij te wonen in de kerk van de Abdij van Egmond, waarna we in de Benedictushof heerlijk hebben ontbeten en uitgebreid in gesprek zijn geweest met broeder Steve: Waarom word je monnik? En hoe gaat dat dan? En als je er later nou weer uit wil? Mag je je familie nog wel zien en je vrienden? Wat doe je eigenlijk de hele dag? Na afloop hadden wij lekker gegeten, maar de broodtrommel van broeder Steve was nog niet leeg … tja, dat krijg je als je zoveel praat. En toen was het laatste deel van de route aan de beurt. We mochten appels rapen in de boomgaard, maar de vogels waren ons voor geweest. In een uur tijd hadden ze bijna alle appels grotendeels opgegeten. Wel grappig!
Aan het begin van de tocht kreeg iedereen een zakje met daarin een koord en een slotje. Dat was het begin van een gebedssnoer waarvoor we onderweg op verschillende plekken mooie gekleurde levensparels kregen. Aan het eind konden we er een gebedssnoer van rijgen, met als speciale toevoeging een mooi herinneringsplaatje van hout van de wandeling. Zo werd het een heus pelgrimskenmerk dat we bijv. aan onze tas konden hangen. Om 10.15 uur gingen we weer huiswaarts, na een superleuke dauwtrapwandeling! En ik kan me voorstellen, dat terwijl ik dit schrijf, een aantal van de groep misschien hun bedje wel weer heeft opgezocht.
